Alie Bedeke: 'Als je dicht bij jezelf blijft, kun je ver komen'

Castricum aan Zee, strandopgang. Alie Bakker-Bedeke (89) duwt haar rollator stevig vooruit. Tenger postuur, blik op het asfalt. “Deze vreemde lijnen op de weg waren er toen nog niet.” Even vergeet ze corona. Drieëndertig jaar lang runde zij hier strandpaviljoen Zee- en Strandzicht, samen met haar man Thijs Bakker, de strandjutter, en zijn broer Niek. “Of ik gelukkig was? Welja. Het leven overkwam je gewoon. En nog. Je moet denken dat je geluk in de hand hebt, hoor.”

Na een onbezorgde jeugd op landgoed Duin en Bosch in Castricum leerde Alie Bedeke in de jaren vijftig Thijs Bakker kennen. Hij was anders dan de andere jongens: slechtziend en laagopgeleid, maar een fantastische verteller en een echt natuurmens. “Ik was ook al gek op de zee. En op wilde planten. Ik kende ze allemaal. Zonder Google hè!”

Paar honderd zitplaatsen
Aan de kust bij Castricum was vader Bakker al ver voor de oorlog een strandpaviljoen gestart. De zonen Thijs en Niek namen het over. Alie: “Ik was getrouwd en rolde zo de bediening in. Trappetje op, trappetje af, zeven dagen per week. Pas toen de Velsertunnel kwam werd het druk. We breiden uit tot een paar honderd zitplaatsen, tot ver op het strand. We sliepen er zelfs. Of ik het leuk vond weet ik niet eens meer. Dat werd ook niet gevraagd. Je had een eigen zaak en dat was mooi genoeg. Gelukkig waren we evengoed wel. Dat was nog heel gewoon.”

Giftige pillen
Een vetpot was het nooit, zeker niet in het decennium na de oorlog. Nederland was bezig met de wederopbouw. Het kwam daarom goed van pas dat Thijs een verwoed strandjutter was. “Elke ochtend stroopte hij samen met de hond de kustlijn af, vooral als het stormde. Hij vond van alles en iedereen kon wel iets gebruiken. Als er een mooie partij hout aanspoelde, hield hij de beste planken natuurlijk zelf. Daar maakte hij dan weer nieuwe meubels van. Maar hij trof ook de gekste dingen, zoals giftige pillen, zeemijnen, hasj, dood vee en verdwaalde dolfijnen.”

Geluksmomentjes
Alie praat vol liefde over haar man, die in 2012 overleed. “Hij was slechtziend, mede daardoor laag opgeleid en kon niet tegen werken in een fabriek. Toch vond hij zijn weg. Met hard werken, maar de kust was zijn lust en zijn leven. Beter of luxer hoefde hij ook niet. Thijs bleef dicht bij zichtzelf.” Ze kijkt nog eens naar de lijnen en pijlen op de weg. “Ik sta wel vaker stil bij geluk dan vroeger”, zegt Alie ineens. “Het zijn van die momentjes. Verder kan je het toch niet pakken. Geluk komt je aanwaaien. Als je tenminste geen gekke dingen doet en tevreden kunt zijn met wat je hebt.” 

Benieuwd naar de mooiste anekdotes, vondsten en andere streekhistorische verhalen? www.strandvondstenmuseum.nl