Koffie met ballen: Monique Ravenstijn

Geert en zijn gast rijden gelijktijdig het terrein van Wijngaard Avendorp in Schagen op. De vruchtbare grond is nog bedekt met een glinsterend laagje rijp. Als Geert een blauw boodschappenkrat uit zijn auto pakt, is het ijs direct gebroken. “Whaaa, fout!”, roept Monique. “Oh ja… sorry”, zegt Geert, enigszins overvallen door zijn eigen uitglijder. Ze barsten in lachen uit.

Jouw kleur is natuurlijk geel. Jumbogeel. Wist jij, als vijfde generatie in het familiebedrijf, al vroeg dat jij ook de supermarktwereld in zou gaan?

“Nee, integendeel. Ik zag mijn ouders altijd hard werken, de kinderen moesten helpen vakken vullen, opa controleerde of wij alles wel goed op datum zetten. Dat wilde ik helemaal niet. Ik ging naar de slagersvakschool. Superleuk, maar de slagerswereld was niet zo toe aan vrouwen. Pas na verschillende andere banen zag ik in dat de supermarkt ook voor mij zou kunnen werken, al wist ik toen nog niet precies hoe.”

‍

In de supermarktwereld hebben mannen toch ook de overhand?

“Klopt. Ik kies bewust voor balans tussen mannelijke en vrouwelijke energie. Aan de ene kant sturen op cijfers, zonder nieuwe ideeën in Excel op voorhand kapot te rekenen; dat gaat ten koste van de creativiteit. Aan de andere kant sturen op emotie. Mensen kunnen overal hun boodschappen doen. Toch is één winkel hun favoriet. Dat is echt niet alleen vanwege de prijs, ook al werkt dat bij velen onbewust. Ik geloof in de wisselwerking tussen harde en zachte factoren.”

Is vanuit die vrouwelijke creativiteit ook Jumbo Monique ontstaan?

“Geert, de exploitatie moet natuurlijk kloppen. Maar daarbinnen ga ik gewoon dingen doen en bijschaven die goed voelen! Samenwerken met lokale leveranciers bijvoorbeeld. Koffie met gratis gebakje aanbieden in Mootjes Café. Een minibieb. Voedselbank. Klanten voorlichten. Daar verdien ik geen geld aan. Hoeft ook niet: wij gaan voor de maatschappelijke waarde. In onze winkels zien mensen elkaar, ontstaan nieuwe vriendschappen. Hier valt iets te beleven en mee te doen. Dat spreekt mensen aan. En ja, het is klein en plaatselijk. Maar wie weet draagt het bij aan iets groters.”

Hoe bedoel je dat, ‘iets groters’?

“Onze samenleving wordt individualistischer. We zijn een stukje nabuurschap verloren, terwijl daar juist zoveel behoefte aan is! Oog voor elkaar. Kijk naar deze wijngaard, waar elk weekend vrijwilligers samenkomen om te helpen, om samen iets te laten groeien. In onze winkels komen wekelijks tienduizenden mensen. Daarin zie ik een grote kans om écht impact te maken. Mensen laten zien dat het ook anders kan. De supermarkt als sociale spil van het dorp, zoals vroeger de kerk dat was, en samen met lokale partners het ecosysteem versterken. Als dat een beetje lukt, volgen er zeker initiatieven op andere plekken.”

Vul jij jouw leiderschap ook in vanuit verbinding?

“Practice what you preach! Drie keer per jaar een personeelsfeest, haha! Mijn compagnon en ik spelen elke twee maanden het Jumbo Monique-spel met nieuwe teamleden. Hen wil ik persoonlijk blijven kennen én de fijne kneepjes aanleren, bijvoorbeeld dat ze soms een bloemetje aan klanten mogen weggeven. Zo gaat het Jumbo Monique-gevoel leven. Daarnaast krijgt iedereen veel vrijheid om zijn taken in te vullen, net als ik. Natuurlijk gaan sommige dingen niet zoals ik zelf zou doen, maar zo ontstaan wel nieuwe ideeën, echte betrokkenheid, vooruitgang. En falen mág!”

‍

Ik vind dat je een wereldprestatie neerzet. Je vader zal wel trots op je zijn.

“Ja, dat is hij… Jemig, ik word helemaal een beetje emotioneel! Weet je, dit heeft bloed, zweet en tranen gekost, puur omdat ik buiten de lijntjes kleurde. Dan krijg je weerstand van de buitenwereld. Mijn vader heeft mij altijd gesteund en vertrouwen gegeven. Het scheelde wel dat hij jong uit het bedrijf stapte. Hij vond dat ik het zelf moest doen. Nu kon ik vliegen. En af en toe ongelukkig landen. Maar dat gaf niet. Ik was toch niet te stoppen.”

Daar herken ik veel in. Maar waar kwam die buitengewoon sterke drive vandaan?

“Ik wil de wereld mooier achterlaten dan ik ‘m aantrof. Dat besef kwam toen ik een jaar of elf geleden een boek las waarin staat dat je je dromen moet opschrijven. Dus wie wil je zijn als moeder, als partner, vriendin, kind, ondernemer. Dat beeld week flink af van de realiteit, maar nu het op papier stond kon ik er niet meer onderuit! Vanaf dat moment ging ik die dromen najagen, zowel zakelijk als privé. Dat klinkt simpel, maar is verdomd lastig. Dat boek heet trouwens De monnik die zijn Ferrari verkocht. Tip voor je lezers.” Dankjewel, Monique.

Wil je nog ergens op terugkomen?

“Ja. Je zei dat je veel in mijn verhaal herkent. Hoe zat dat tussen jou en jouw vader?” Geert, na enige bedenktijd: “Eerlijk is eerlijk, uiteindelijk wil iedereen erkenning van zijn ouders. Het is dus logisch dat ik mijn vader als voorbeeld zag. Dat werd versterkt door de buitenwacht, die ons altijd met elkaar vergeleek. Tot een coach tegen mij zei: word nooit je vader! Dat was een eyeopener. Mijn vader vindt het trouwens ook prachtig dat ik mijn eigen pad bewandel. En nu we ouder worden merken wij hoeveel we op elkaar lijken, haha!”

Monique: “Ach, uiteindelijk doet iedereen gewoon z’n best. Het is dus zaak dat we naar elkaar blijven luisteren, écht luisteren. En dankbaar zijn voor de mooie momenten. Kleine successen. Maar ook dit, vandaag. De zon schijnt. We hebben een goed gesprek, zonder Excel. En dat blauwe kratje is... weg?”

‍

Monique Ravenstijn woont samen met haar drie kinderen in Bergen. Zij is ondernemer, schrijft boeken, columns en geeft lezingen. Zakelijk gezien ligt haar focus op Jumbo Monique. “Door enerzijds het commerciële aspect goed voor elkaar te hebben, kunnen we anderzijds mensen, lokale producten en de samenleving met elkaar verbinden.” www.jumbomonique.nl

‍