NH-Kunstenaar: 'Je moet je leven zelf maken'

Wij spreken de kunstenaar in zijn prachtige woonboerderij in Hoogwoud. Over bestaansgrond, ambitie en Noord-Holland. “Wie zwicht voor het geld zal geen echt gelukkig leven lijden”, begint hij te vertellen. Onder het ijzeren hekwerk voor zijn huis heeft Gertjan houten latten gemonteerd. Zo weet hij zeker dat Tuur en Willem niet de weg op kunnen vliegen. De katten zijn z'n enige huisgenoten. 's Avonds wandelt hij met ze door de enorme parkachtige tuin en geniet hij van het weidse uitzicht. Exact tien jaar geleden kwam hij op deze paradijselijke stek aan de Gouwe wonen.

Boerderij uit 1913

“De boerderij uit 1913 was nog bijna geheel in oude staat. Het land eromheen was een grote fruitgaard”, vertelt Gertjan. “In 2013 heb ik het grondig laten verbouwen. De dars, die toen nog aangestapte aarde was, werd de woonkamer. Aan de voorzijde heb ik een van de twee bedsteden opgeofferd om hier de eetkamer te maken. Met het oude hout heb ik een wand in de keuken betimmerd. Alles is met respect voor historie gedaan. Boven is één grote, open ruimte waar het oude vierkant zichtbaar is. Hier staat mijn bed, een bureau, fitnessapparaten en boekenkasten.”

Straatarm in Vlissingen

Het prachtige plaatje staat in schril contrast met zijn leven in de jaren tachtig. Gertjan, opgegroeid in Ouderkerk aan de Amstel, vertrok na de kunstacademie naar Vlissingen. “Ik was straatarm, maar daar stond de binnenstad vol met dichtgetimmerde, leegstaande panden. Een walhalla voor mij! Ik leefde van opdracht tot opdracht. Met strandjutten verdiende ik wat bij. Op de markt lag aan het einde van de dag altijd een doosje met eten voor mij klaar; de kooplui wisten al dat ik zou langskomen.”

Doen waarvoor je geboren bent

“Toch hield ik vast aan mijn gevoel: kunst maken. Elke keer als ik dacht: ‘nu kan ik de huur écht niet meer betalen’, verscheen er weer iets nieuws aan de horizon. Dit sterkte mijn geloof dat ik niet moest zwichten voor geld of zekerheid. Wie niet doet waarvoor je geboren bent, zal uiteindelijk geen echt gelukkig werkend leven leiden.” En zo bleef Gertjan zijn kunst maken. Eerst zeefdrukken, later sculpturen. Na dertig jaar bood een erfenis hem plots de kans om Vlissingen in te ruilen voor het Westfriese Hoogwoud. Dat voelde goed. Dus dat gebeurde.

Enige vorm van economie

In het atelier achter de boerderij prijkt een metershoog manbeeld. Naakt en kwetsbaar. Imposant en theatraal. Sinds hij beelden maakt, halverwege de jaren tachtig, is dit pas zijn dertiende werk. “Aan dit beeld begon ik drie jaar geleden. Niet in opdracht, maar vanuit mijn eigen plan. Sinds mijn eerste exposities, waar niemand op afkwam, wist ik: je moet je eigen leven zélf maken. Slechts enkele kunstenaars worden toegelaten tot de elite. Die ambitie heb ik niet; ik hou niet van openbaarheid. In mijn werk ga ik tot het uiterste, omdat dat het belangrijkste is voor mijzelf. Kunst is mijn bestaansgrond. Daarom sta ik evengoed op tentoonstellingen.” Lachend: “Er moet toch énige vorm van economie in zitten.”

Zijn Noord-Hollanders stug?

“Nou, dan ben je nog niet in Zeeland geweest!”, lacht Gertjan. “Hier in West-Friesland groet iedereen elkaar. En met de straatbewoners hebben we elk jaar een gezellige barbecue. Verder maak ik niet actief deel uit van de gemeenschap hoor. Het is niet voor niets dat ik graag afgelegen woon. Het bevalt me heerlijk zo.”